Tıkış Tıkış Evler, Yorgun Ruhlar
Tıkış Tıkış Evler, Yorgun Ruhlar Evin içi nefes almıyor artık. Her köşede bir obje, her rafta bir biblo, her duvarda anlamsız bir dekor. Nefes almıyor oda. Işık bile zor geçiyor kalın perdelerin ardından. Halılar kalın, koltuklar büyük, sehpalar süslü, ama yürek dar. Çünkü bu ev bize ait değil. Biz bu evde sadece yer kaplıyoruz. Asıl sahipleri eşyalar. Oysa bir zamanlar ev, korunmak içindi. Dinlenmek, kendin olmak, kendi kendine kalmak için. Şimdi ise her köşe dergi kapağına benzemeye çalışıyor. Misafir gelirse ne düşünür diye değil, sanki birileri sürekli izliyormuş gibi. O duvar saati, gerçekten saati mi gösteriyor, yoksa sadece orada durmak için mi var? O devasa yemek masası, yılda kaç kez tam kadro kullanılıyor? Ve vitrin... İçinde cam cam üstüne yığılmış, neyi anlattığı belirsiz hatıra kırıntıları. Sadelik artık yoksulluk gibi gösteriliyor. Az eşya, eksiklik sayılıyor. Oysa fazlalık, zihni boğan bir zincir. Kapit...