Tıkış Tıkış Evler, Yorgun Ruhlar

 Tıkış Tıkış Evler, Yorgun Ruhlar

      Evin içi nefes almıyor artık. Her köşede bir obje, her rafta bir biblo, her duvarda anlamsız bir dekor. Nefes almıyor oda. Işık bile zor geçiyor kalın perdelerin ardından. Halılar kalın, koltuklar büyük, sehpalar süslü, ama yürek dar. Çünkü bu ev bize ait değil. Biz bu evde sadece yer kaplıyoruz. Asıl sahipleri eşyalar.

      Oysa bir zamanlar ev, korunmak içindi. Dinlenmek, kendin olmak, kendi kendine kalmak için. Şimdi ise her köşe dergi kapağına benzemeye çalışıyor. Misafir gelirse ne düşünür diye değil, sanki birileri sürekli izliyormuş gibi. O duvar saati, gerçekten saati mi gösteriyor, yoksa sadece orada durmak için mi var? O devasa yemek masası, yılda kaç kez tam kadro kullanılıyor? Ve vitrin... İçinde cam cam üstüne yığılmış, neyi anlattığı belirsiz hatıra kırıntıları.

      Sadelik artık yoksulluk gibi gösteriliyor. Az eşya, eksiklik sayılıyor. Oysa fazlalık, zihni boğan bir zincir. Kapitalist sistem her gün biraz daha “ihtiyacın var” diyerek dürtüyor bizi. Tüket, yenisini al, daha parlak olanı seç. Evlerimiz, huzur vermek yerine bir vitrin gibi diziliyor. Biz de o vitrinin arkasında sıkışmış, sessiz figüranlara dönüşüyoruz.

      En güzeli sade olandır. Az, ama öz. Anlamlı. İçinde yürüyebileceğin boşluklar olan bir ev. Eşya değil, nefesin dolaştığı odalar. Gürültüsüz renkler, abartısız detaylar. Çünkü insan ruhu, gösterişin ağırlığını taşıyamaz. Eşya çoğaldıkça, insan küçülür.

       Ve en önemlisi ne biliyor musunuz? Bir odada ibadet etmeye çalışıyorsunuz. Sessizlik arıyorsunuz önce… İçinize dönmek, Allaha yaklaşmak istiyorsunuz. Ama başınızı çevirdiğiniz her yerde bir dikkat dağıtan var. Sağınızda gösterişli bir tablo; kocaman çerçevesiyle “ben buradayım” diyor. Önünüzde televizyon, sesini kısmışsınız yada kapatmışsınız belki ama görüntüsü hâlâ zihninizde dönüyor. Arkada vitrin, içi parlak tabaklarla dolu. Sadece misafir için saklanan, ama sürekli gözünüzün önünde duran bir sergi. Solunuzda gümüşlük… Işık değdikçe parlayan bir ihtişam.

     Bu kadar eşyanın ortasında ibadet etmek… sanki kalabalığın içinde fısıldamak gibi. Sesiniz yankılanmıyor. Ruhunuz eşya ile yüklenmiş, düşünceleriniz eşyaların arasına sıkışmış. İçinizdeki saf niyet bile yer bulamıyor o kalabalığın içinde.

      Ve o an fark ediyorsunuz: İbadet kayboluyor. Gölgelere karışıyor. Eşyaların gölgesine…

      Allah’ım…Bizi bu kadar eşya için sorguya çekme.

Çünkü biz onları huzur için aldık sandık…

Ama huzurumuzu elimizle boğduk.

Bu blogdaki popüler yayınlar

Allah ve İnsan-1

Resim
  Allah ve İnsan-1       İnsan, yeryüzünde var olduğu günden beri, sürekli bir arayış içindedir. En temel sorusu, “Neden varım?”dır. Bu soru, insanın kendi varoluşunu anlamaya yönelik bir çaba ve Allah'ın yüce kudretini kavrayabilme çabasıdır. Çünkü insan, sınırlı bir varlık olarak, sonsuz olanla, yani Allah ile ilişkisini her zaman sorgular.      Allah, yaratan, yaşatan, yöneten ve her şeyin sahibidir, kudretiyle her an her şeyin denetimini elinde tutar. Yüce olan Allah'tır fakat insan, Allahın kudretine ne kadar yakın olabilir? İşte burada insanın sınırları devreye girer. İnsan, yaratılan ve aciz olan bir varlık olarak, Allah’ın sonsuz rahmetine muhtaçtır. Her adımında, her düşüncesinde, her duygusunda, Allah’a ihtiyacı vardır.  Fakat insan, varlığını sadece bedeniyle sınırlı görmemeli; insanın ruhu da vardır. Ruh, insanı Allah’a daha yakın kılmak için bir araçtır. Bu ruh, Allah’a ulaşma isteğiyle yanar, Allahın emirlerine uygun hareket etmeye ç...
Devamı

Hayatın Eski Sırlar Kütüphanesi: Hayatın Anlamı Nedir ?

Resim
  Hayatın Eski Sırlar Kütüphanesi: Hayatın Anlamı Nedir ?      Hayat, gökyüzündeki yıldızlardan düşmüş bir toz parçası gibi parlar, her biri kendi yıldız haritasını çizer. Ve biz, bu göklerin altında, kendi pusulamızla dolaşırız. Yaşamın anlamını aramak, bir masal kitabını çevirirken sayfaların arasında kaybolmak gibidir; her cümlede yeni bir dünya, her paragrafta farklı bir renk buluruz.      Kimi zaman, bu anlamı bir çocuğun masum bakışında ararız, kimi zaman ise bir yaşlının derin gözlerinde. Herkes kendi yolculuğunda, kendi efsanesini oluşturur. Kimi, sevginin ve dostluğun sıcaklığında bulur anlamı, kimi ise yalnızlığın derinliklerinde keşfeder kendini, kimi ise Yaratıcının gölgesinde kendi anlamını bulur.       Düşüncelerimizin gökyüzünde uçuşan kuşlar gibi özgür olduğunu fark ettiğimizde, yaşamın anlamı da bir bulmacadan çok, bir resmin tamamlanmış hali gibi görünür. Her an, her nefes, bir tuvali oluşturur; bizler de bu tuvali renk...
Devamı

İSYANIN FISILTISINDA ADALETİN SECDESİ

Resim
  İSYANIN FISILTISINDA ADALETİN SECDESİ Adaletin gölgesinde kalbim ağır, Yaratanın huzurunda hüküm var. Ne isyan sığar bu küçücük bedene, Ne de suskunluk açar cennetin kilidini. Fısıldar yine ruhumda derin bir yankı, Adaletin terazisi ağır çekmişken, Secde, gerçeği bulduğum tek yer, Sessizce eğilirim secdeye gözyaşıyla. Kaderin çizgisinde yürürken sessiz, Adımlarım ağır, gözlerimde karanlık, Secdeye eğilirken bulurum huzuru, Yaratıcının adaletinde ararım ışığı. Fısıldar ruhum, sönmeyen bir umutla, İsyanım yücelir, göğe yükselir dualarım, Adaletin terazisinde bulurum dengeyi, Yaratıcının merhametinde kaybolurum.
Devamı