MEHMET YILDIZ

Koşuşturmanın İçinde Unutulan: Kalbin Sessiz Çağrısı     Hayat, bir koşuşturma, bir tempo mudur? sokaklar, kalabalıklar, saatlerin sürekli çarkı dönerken, insan nefes almakta zorlanır. Gün, akşam olur, gece gelir; ancak zihin, bir türlü durulmaz. Koşarken, zamanın ellerinde kaybolur, yüreğimizin derinliklerindeki sesi unuturuz. O ses, hayatın telaşında kaybolan, kalbimizi susturan bir yankıdır: Allah’ın hatırlanması.      İşlerin arasında kaybolmuşken, dua edişlerimiz kısalır; O’na açtığımız eller, zamanla boşluğa düşer. Oysa, her an, her nefes, yaratıcının hediyesidir. Doğanın sessizliği, bir anlık duraklama talep ederken, bizler kaygılarla dolu, hırsla dolup taşan bir dünyada sürükleniriz. Günün koşuşturmasında, belki de en çok unuttuğumuz şey, kalbimizin merkezinde yer alan Allah'tır.      İşte bu unutuluş, içsel bir yoksulluktur. Yıldızların altında, geceyle yüzleşirken bile, ruhumuzun derinliklerinde saklı olan huzuru bulamayız. Zaman geçtikç...

  Doğanın Fısıldadığı Sessizlik: Yaradanı Unutmanın Yanlışı       Doğanın sessiz dili, insanın ruhuna bir şeyler fısıldar. Ancak bazen, bu fısıldamalar arasında kayboluruz; gökyüzüne, ağaçların dallarına ya da akarsulara el açarız. Oysa, insanoğlunun doğanın sunduğu nimetlere olan hayranlığı, ona tapma noktasına varabilir. Allah'ın yarattığına, yaratıcısının yerine geçerek, ondan yardım istemek, ruhun derinliklerindeki boşluğu doldurmaz.       İnsanın doğa ile kurduğu ilişki, ona bir dost değil, bir temel araç gibi bakmasıyla sarsılır. Her yaprak, her çiçek, her damla su, yüce bir yaratılışın parçasıdır; ancak bu, onlara dua etmemiz ve doğadan yardım isteyeceğimiz anlamına gelmez. Bazen yeşilin içinde kayboluruz, ama gerçek kayboluş, kalbimizi yüce Allah'ın kollarından kopardığımızda başlar.       Oysaki yardım doğadan değil, her şeyin yaratıcısından gelir. Suların, rüzgarın serinliğinde, yüreğimizde hissettiğimiz huzur, bize hatırlatır ...