Koşuşturmanın İçinde Unutulan: Kalbin Sessiz Çağrısı

    Hayat, bir koşuşturma, bir tempo mudur? sokaklar, kalabalıklar, saatlerin sürekli çarkı dönerken, insan nefes almakta zorlanır. Gün, akşam olur, gece gelir; ancak zihin, bir türlü durulmaz. Koşarken, zamanın ellerinde kaybolur, yüreğimizin derinliklerindeki sesi unuturuz. O ses, hayatın telaşında kaybolan, kalbimizi susturan bir yankıdır: Allah’ın hatırlanması.

     İşlerin arasında kaybolmuşken, dua edişlerimiz kısalır; O’na açtığımız eller, zamanla boşluğa düşer. Oysa, her an, her nefes, yaratıcının hediyesidir. Doğanın sessizliği, bir anlık duraklama talep ederken, bizler kaygılarla dolu, hırsla dolup taşan bir dünyada sürükleniriz. Günün koşuşturmasında, belki de en çok unuttuğumuz şey, kalbimizin merkezinde yer alan Allah'tır.

     İşte bu unutuluş, içsel bir yoksulluktur. Yıldızların altında, geceyle yüzleşirken bile, ruhumuzun derinliklerinde saklı olan huzuru bulamayız. Zaman geçtikçe, O’na olan bağımız incelir; hayatın sunduğu her şeyin geçici olduğunu unuturuz.

     Ve bir gün, aniden, durmak zorunda kalırız. O an, belki bir ses, belki bir gözyaşı, belki de sadece derin bir nefesle, bizi yeniden hatırlatır. Her şeyin üstünde olan, her koşuşturmanın içinde var olan O’nu unutmamak, aslında hayatın gerçek anlamını yeniden keşfetmektir. Koşarken, bir an bile olsa durup bakmak; hayatı ve yaradanı kucaklamak, kalbimize yeniden huzur katmaktır.

Not: Fotoğraf, Van/ Tuşba Çitören sahili